Liefde als wijsgerig grondbegrip deel 2

Wie in staat is om liefde te geven, behoort volgens psychologen tot de gezondste en gelukkigste mensen op aarde. Liefhebben reduceert stress en verlengt het leven. Alleen al om deze praktische redenen loont het dus om de ars amandi te cultiveren. Daarbij gaat het echter niet in de eerste plaats om lichamelijke liefde oftewel seks!

In tegenstelling tot wat onze cultuur via romantische en erotische films suggereert, bestrijkt liefde namelijk een aanzienlijk groter gebied. Verreweg de meeste vormen van liefde – zoals bijvoorbeeld ouderliefde, vriendschap, collegialiteit en altruïsme – zijn niet seksueel van aard. Bovendien blijkt liefde zich op het metafysische niveau van de zogeheten nabij-de-dood-ervaring (nde) niet langer te beperken tot menselijke daden of emoties, maar openbaart zij zich als oerbeginsel van alle werkelijkheid.

In een lijvig, tweedelig werk vertrekt de auteur vanuit het axioma dat Onvoorwaardelijke Liefde het diepst denkbare oerbeginsel van alles is. Hij vergelijkt dit met andere beginselen uit de filosofiegeschiedenis. Zo komen in dit tweede deel – dat over de oosterse traditie gaat – talloze thema’s aan bod, waaronder Shankara’s Advaita Vedanta, Ramanuja’s Vishista-Advaita, Madhva’s Dvaita Vedanta, het materialisme der charvaka’s, de boeddhistische verlossingsleer, Confucius’ humanisme, Mozi’s utilitarisme, Honens genadeleer, Nishitani’s nihilisme, de emanatieleer van Al-Kindi, Al-Farabi en Avicenna, Al-Razi’s godsdienstkritiek, het Licht volgens Al-Ghazali en het zijnsdenken bij Ibn al-Arabi.

Zonder polemisch te zijn, biedt dit boek met behulp van een historische afbakening een warm pleidooi voor Onvoorwaardelijke Liefde als filosofisch grondbegrip. Daarmee vormt het een originele stap op weg naar een metafysica van de liefde.